27/7/12

ΚΑΙ ΟΜΩΣ ΣΥΝΕΒΗ!

27 Ιουλίου 2012
Η είδηση ίσως να μην είχε ιδιαίτερη σημασία σε κάποια άλλη χώρα. Όμως στη δική μας πατρίδα, έχει σημασία και δεν πρέπει να περάσει απαρατήρητη. Η ιστορία έχει ως εξής: Η πολιτεία έχει θεσπίσει ένα δίκαιο μέτρο, προκειμένου να βοηθήσει αγρότες και κτηνοτρόφους, περιοχών με μόνιμες φυσικές αντιξοότητες.

Περιοχές που βρίσκονται σε μεγάλο υψόμετρο, το έδαφος έχει μεγάλες κλίσεις, είναι μικρή η περίοδος βλάστησης, τα εδάφη είναι φτωχά και υποβαθμισμένα κλπ. Περιπτώσεις όλες στις οποίες το αγροτικό και το κτηνοτροφικό επάγγελμα αποφέρει χαμηλό εισόδημα. Προκειμένου να στηριχθούν οικονομικά και να παραμείνουν στον τόπο τους, λαμβάνουν κάθε χρόνο από την πολιτεία ένα οικονομικό βοήθημα, την λεγόμενη “εξισωτική αποζημίωση”, ώστε μερικώς να συμπληρώνεται το λειψό τους εισόδημα.

Λόγω των γνωστών προβλημάτων και των συνεχών περικοπών, το ποσό που διέθετε για το σκοπό αυτό η πολιτεία, μειώθηκε από τα 160 στα 100 εκατομμύρια ευρώ. Όμως πλέον και αυτά αναζητούνται, χωρίς επιτυχία, στα κονδύλια του προϋπολογισμού! Μέχρι τώρα τα χρήματα δεν έχουν εξευρεθεί, σε συνέπεια να μην έχει καταβληθεί η εξισωτική αποζημίωση στους δικαιούχους, που βρίσκονται σε απόγνωση.

Ο λόγος είναι, πως ειδικά οι κτηνοτρόφοι, αυτή την εποχή αγοράζουν τις ζωοτροφές της χρονιάς, καθώς οι τιμές είναι χαμηλές. Αν δεν λάβουν το βοήθημα, θα υποχρεωθούν να τις αγοράσουν αργότερα, σημαντικά ακριβότερα και ως εκ τούτου, σε μικρότερες ποσότητες. Έτσι όμως θα μειωθεί η ζωική παραγωγή και κατά συνέπεια θα λιγοστέψει το (πενιχρό) εισόδημα τους. 


Άπειρες φορές έχουμε επικρίνει, έχουμε καταγγείλει και έχουμε ασκήσει κριτική, για την αναλγησία, τον φιλοτομαρισμό και την έλλειψη αντανακλαστικών του πολιτικού μας συστήματος. Το γεγονός πως υπουργοί και βουλευτές διατηρούν επί χρόνια τα κραυγαλέα τους προνόμια, αδιαφορώντας για την κατακραυγή και τις αντιδράσεις της κοινωνίας. 


Να λοιπόν που για πρώτη φορά, υπάρχει μια απόφαση που ανοίγει μια μικρή χαραμάδα και αφήνει να περάσει λίγο φως! Η απόφαση για δραστική μείωση των μισθών του πρωθυπουργού, του προέδρου της βουλής, των υπουργών, των υφυπουργών, των γενικών γραμματέων κλπ, είναι μια ανέλπιστη είδηση. Δεν είναι αυτή καθαυτή η μείωση των αμοιβών που κάνει ανέλπιστη ως είδηση, αλλά το γεγονός πως τα χρήματα που θα εξοικονομηθούν, υπολογίζονται περίπου στα δέκα εκατομμύρια ετησίως, θα αξιοποιηθούν ως δημοσιονομικό ισοδύναμο, για να δοθούν ως εξισωτική αποζημίωση στους κτηνοτρόφους! 


Αναμφίβολα δεν πρόκειται για απόφαση που αθωώνει το πολιτικό σύστημα ή το απαλλάσσει από την καχυποψία της κοινής γνώμης. Ούτε γι' αστείο! Είναι όμως η πρώτη και μοναδική φορά από την εκδήλωση της κρίσης, που το πολιτικό σύστημα δίνει από την δική του τσέπη και όχι από τις δικές μας τσέπες! Και μάλιστα υπέρ μιας συγκεκριμένης κοινωνικής ομάδας. Μπορεί να μην ήλθαν τα πάνω κάτω, αλλά στις συνθήκες που ζούμε, κάτι είναι και αυτό.

26/7/12

Η ΩΡΑ ΤΩΝ ΑΠΟΦΑΣΕΩΝ

26 Ιουλίου 2012
Ένα από τα θετικά του εκλογικού αποτελέσματος, ήταν το γεγονός πως η χώρα εξαγόρασε χρόνο. Όχι απεριόριστο και όχι χωρίς ανταλλάγματα. Όμως τη δεδομένη στιγμή, μπορέσαμε επιτέλους να πάρουμε μια ανάσα.

Ιδίως αν αναλογιστεί κανείς, ποιο ήταν το κλίμα και οι διαθέσεις στην Ευρώπη για τη χώρα μας και ποια ήταν η κατάσταση στο εσωτερικό. Από παντού δεχόμασταν επικρίσεις για την απραξία μας, είχαμε θέσει εν αμφιβόλω όλες τις δεσμεύσεις της χώρας απέναντι στους δανειστές της, κάθε μεταρρυθμιστική προσπάθεια είχε παγώσει, ο δημόσιος τομέας είχε σταματήσει να λειτουργεί, τα έσοδα είχαν καταρρεύσει, οι τράπεζες δεν είχαν χρήματα να τροφοδοτήσουν ούτε τα ΑΤΜ και πολλοί είχαν προεξοφλήσει εικόνες πανικού την επόμενη των εκλογών.

Σήμερα ενάμιση μήνα μετά, ο χρόνος που κερδίσαμε, έχει εκπνεύσει. Και η χώρα είναι υποχρεωμένη χωρίς χρονοτριβή να κάνει πράξη, όσα χρειάζονται για να αποκαταστήσει το κύρος και η αξιοπιστία της. Να καλύψει το χαμένο έδαφος και να πείσει για την αλλαγή πλεύσης. Έτσι σήμερα, είμαστε ενώπιον της σκληρής πραγματικότητας και των δύσκολων αποφάσεων. Με μια διαφορά. Δεν είμαστε πλέον μόνοι! Είναι μαζί μας, στην ίδια θέση και σε παρόμοια κατάσταση, ολόκληρος ο ευρωπαϊκός νότος!

Και αυτό είναι το δεύτερο μεγάλο όφελος από το εκλογικό αποτέλεσμα. Εξακολουθούμε να είμαστε επάνω στο τραίνο, μαζί με όλες τις χώρες της ευρωζώνης, σε μια καθοριστική συγκυρία. Η ώρα που θα πρέπει να παρθούν κρίσιμες αποφάσεις, που θα καθορίσουν, όχι μόνο την τύχη του ευρώ, αλλά συνολικά το μέλλον του ευρωπαϊκού οικοδομήματος, έφτασε! Δεν γίνεται αλλιώς, παρά να αναζητηθεί μια ριζοσπαστική λύση, μια συνολική λύση σε πανευρωπαϊκό επίπεδο, αν θέλει η Ε.Ε. να παραμείνει ενωμένη και με κοινό νόμισμα.

Οι δραματικές εξελίξεις στην Ισπανία και στην Ιταλία, ο φόβος η κρίση να μεταφερθεί στην καρδιά της ευρωζώνης, οι ασφυκτικές πιέσεις των οίκων αξιολόγησης που βάζουν τώρα στο στόχαστρο τη Γερμανία και την Ολλανδία, η καθίζηση των ευρωπαϊκών αγορών, αλλά και οι πιέσεις των Αμερικανών προς τη Γερμανία να βάλει νερό στο κρασί της, δημιουργούν τις προϋποθέσεις. Η χώρα μας θα είναι παρούσα σε αυτή τη διαδικασία και θα έχει λόγο!

Το δικαιούται άλλωστε, γιατί ο ελληνικός λαός έχει κάνει αιματηρές θυσίες και βιώνει δραματικές στερήσεις. Η κυβέρνηση Σαμαρά ως εκ τούτου, σωστά επιλέγει ως πρώτιστο στόχο την αποκατάσταση της αξιοπιστίας και του κύρους της χώρας και μετά όλα τα άλλα! Ο δρόμος που έχουμε να βαδίσουμε, είναι ανηφορικός και κρύβει πολλές παγίδες. Κανείς δεν μπορεί να πει με βεβαιότητα που και πως θα τελειώσει αυτή η περιπέτεια.

Όμως χίλιες φορές να αναζητήσουμε κοινή ευρωπαϊκή μοίρα και να προσπαθήσουμε να επωφεληθούμε από τις μελλοντικές αποφάσεις, παρά να απομονωθούμε, ανίσχυροι διπλωματικά και οικονομικά όπως είμαστε σήμερα, εκτεθειμένοι σε πολύ μεγαλύτερους κινδύνους.

24/7/12

ΘΑ ΕΠΕΝΔΥΣΕΙ ΚΑΝΕΙΣ;

24 Ιουλίου 2012
Η επίσκεψη στη χώρα μας το Σαββατοκύριακο, του πρώην Πρόεδρου των ΗΠΑ Μπιλ Κλίντον, επικεφαλής ομάδας επιχειρηματιών, είχε ασφαλώς μεγάλο ενδιαφέρον, καθώς το αντικείμενο της ήταν η προσέλκυση επενδύσεων στη χώρα μας. Αν κάτι σήμερα, είναι θέμα ύψιστης προτεραιότητας είναι αυτό.

Να έλθουν ξένα κεφάλαια και να επενδυθούν στη χώρα μας, σε επενδύσεις που θα προσφέρουν θέσεις απασχόλησης και θα βοηθήσουν στην επανεκκίνηση της οικονομίας. Όμως δεν αρκεί η καλή διάθεση κάποιων ανθρώπων να φέρουν τα χρήματά τους εδώ, ή η εκδήλωση της συμπάθειας κάποιων χωρών, προς τη δοκιμαζόμενη πατρίδα μας.

Χρειάζεται πάνω απ' όλα να έχουμε να τους κάνουμε συγκεκριμένες και τεκμηριωμένες προτάσεις. Έχοντας μάλιστα πριν, διασφαλίσει τις θεσμικές και νομικές προϋποθέσεις, ώστε να μη μετανιώσουν την ώρα και τη στιγμή που αποφάσισαν να επενδύσουν στη χώρα μας. Θα ήταν κρίμα να χαθεί μια ακόμη μεγάλη ευκαιρία, σε μια τόσο κρίσιμη περίοδο, εξ αιτίας της τσαπατσουλιάς και της έλλειψης σοβαρότητας, όπως συνέβη πριν δύο χρόνια με τους Κινέζους.

Ήταν τότε που ο επικεφαλής της Cosco, ο περίφημος Κάπτεν Γουέι Ζιαφού, πανίσχυρο στέλεχος του Κομμουνιστικού Κόμματος της Κίνας, είχε έλθει στην Αθήνα, καθώς υπήρχε εκπεφρασμένη διάθεση από τους Κινέζους να επενδύσουν στη χώρα μας, ως συνέχεια της καλής συνεργασίας στο λιμάνι του Πειραιά. Στόχος μας τότε ήταν να τους “πουλήσουμε” τραίνα (ΟΣΕ), σταθμούς εμπορευματοκιβωτίων (Θριάσιο), αεροδρόμια( Καστέλι), λιμάνια (ΟΛΘ) κλπ.

Τελικά η επίσκεψη αυτή για την οποία είχαν καλλιεργηθεί προσδοκίες και είχαν επενδυθεί (υποτίθεται) πολλές ελπίδες, κατέληξε σε φιάσκο. Ο λόγος ήταν πως δεν είχε γίνει προετοιμασία και όλα είχαν γίνει στο πόδι. Έτσι χάθηκε μια μοναδική ευκαιρία να αξιοποιήσουμε την παρουσία του Κινέζου αξιωματούχου και την πρόθεσή του να επενδύσει στη χώρα μας, λίγα από τα (πολλά) διαθέσιμα κεφάλαια. Ως γνωστόν, δεν αρκούν οι καλές προθέσεις, όταν δεν συντρέχουν οι προϋποθέσεις.

Και εμείς δυστυχώς δεν είμασταν σε θέση να του δώσουμε να καταλάβει τι ακριβώς ζητάμε και με ποιο τρόπο μπορούν να υλοποιηθούν όλα αυτά. Δεν υπήρχαν μελέτες, ούτε project plan, ούτε χρονοδιαγράμματα, ούτε μακέτες. Μόνο γενικόλογες κουβέντες και περιγραφές και κλασσικά υπουργικές μεγαλοστομίες για τις ανάγκες της τηλεόρασης. Αλλά έτσι δουλειές δεν γίνονται. Το ακόμη χειρότερο είναι πως κανείς Έλληνας επίσημος δεν του έκανε το τραπέζι όπως επιβάλλεται! Ήλθε, είδε και απήλθε!

Πολλοί πέρασαν τα τελευταία χρόνια από την Ελλάδα και δεν ακούμπησαν. Είτε χάθηκαν στο λαβύρινθο της γραφειοκρατίας, είτε έπρεπε να λαδώσουν, είτε εκβιάστηκαν, είτε συνειδητοποίησαν, το πιθανότερο, πως δεν πρόκειται για σοβαρό κράτος. Αν δεν λυθούν ένα προς ένα, όλα αυτά τα προβλήματα, οι καλύτερες προθέσεις και να υπάρχουν, δεν πρόκειται να βάλει κανείς πενηνταράκι στη χώρα μας.

23/7/12

OXI ΑΛΛΑ ΛΟΥΚΕΤΑ!

23 Ιουλίου 2012

Η υπόθεση της Ελληνικής Χαλυβουργίας και όσα θλιβερά συνέβησαν, δεν είναι κάτι καινούργιο, ούτε πρόκειται για μεμονωμένο περιστατικό. Αντιθέτως είναι ένα χαρακτηριστικό δείγμα της νοοτροπίας που έχει επικρατήσει τα τελευταία χρόνια, με κυρίαρχα στοιχεία τον λαϊκισμό, την αυθαιρεσία και τον κομματισμό.

Αυτός είναι ο μοναδικός λόγος, που μια απλή σχετικά υπόθεση, που θα μπορούσε εύκολα να διευθετηθεί (όπως έγινε στο άλλο εργοστάσιο της εταιρίας) μετατρέπεται σε Βατερλό. Το αίτημα προς τους εργαζόμενους, για τετράμηνη απασχόληση με μειωμένο ωράριο και αντίστοιχη μείωση των αποδοχών, με αντάλλαγμα να μην γίνουν απολύσεις, κατέληξε αιτία ενός εξοντωτικού και για τις δύο πλευρές πολέμου.

Αν οι εργαζόμενοι είχαν συμφωνήσει εξ αρχής, θα είχαν πάρει σήμερα σχεδόν οκτώ μισθούς, δεν θα είχε απολυθεί κανείς και θα είχαν ήδη επιστρέψει στην κανονική μισθοδοσία. Παράλληλα θα είχε βελτιωθεί η οικονομική θέση της εταιρίας, άρα και η προοπτική να παραμείνει σε λειτουργία. Σήμερα σχεδόν οι μισοί έχουν απολυθεί, έχασαν όλοι τους, απολυμένοι και μη, κάθε απολαβή , (εξαιρούνται τα μέλη του ΠΑΜΕ που λάμβαναν κάθε εβδομάδα κομματικό βοήθημα) και είναι άγνωστο αν μετά το σοκ αυτό θα μπορέσει να σταθεί ξανά στα πόδια της η επιχείρηση. Με άλλα λόγια έχασαν όλοι, εκτός απ’ όσους πατρονάρισαν την κινητοποίηση για κομματικά οφέλη. Αυτοί θέλουν να πιστεύουν ότι κέρδισαν! 


Είναι δείγμα παραλογισμού το γεγονός πως απαιτήθηκε η παρέμβαση και το κύρος του ίδιου του πρωθυπουργού, προκειμένου να γίνει αυτό που επιβάλουν οι νόμοι και η κοινή λογική. Να επαναλειτουργήσει το εργοστάσιο και να προστατευτεί το δικαίωμα στην εργασία. Αποδείχθηκε πως επί εννέα μήνες δεν υπήρχε κανείς να υπερασπιστεί τα δικαιώματα όσων επιθυμούσαν να εργαστούν. Αποδείχθηκε επίσης πως το κράτος δεν είχε τη διάθεση να εφαρμόσει τις αποφάσεις των δικαστηρίων και να εκτελέσει την εισαγγελική παραγγελία για το άνοιγμα της πύλης του εργοστασίου. Όλοι σφύριζαν αδιάφορα. 


Υπάρχει άραγε δικαιολογία, γιατί έπρεπε να παρέμβει ο ίδιος ο πρωθυπουργός, να γίνουν συσκέψεις επί συσκέψεων, να εμπλακούν τρία Υπουργεία, να επέμβουν τα ΜΑΤ, προκειμένου κάποιος να αφαιρέσει το λουκέτο και να ανοίξει η πύλη; Ποιος θα αποζημιώσει τους εκατό και πλέον εργαζόμενους, που επί εννέα μήνες συνωστίζονταν καθημερινά έξω από το εργοστάσιο, αναζητώντας τρόπο να επιστρέψουν στη δουλειά τους; 


Βιώνουμε μια άνευ προηγουμένου κρίση. Ας μπει τουλάχιστον φρένο στην αυθαιρεσία και στα σκληρά πολιτικά παιγνίδια, ιδίως όταν παίζονται στις πλάτες ανήμπορων να αντιδράσουν εργαζομένων. Ας κάνει επιτέλους από εδώ και πέρα η πολιτεία τη δουλειά της, κόντρα στον λαϊκισμό, επιδεικνύοντας πυγμή, εφαρμόζοντας τον νόμο, χωρίς εξαιρέσεις. Σε μια βδομάδα, από τη στιγμή που βγήκε το λουκέτο από την πύλη, η ιστορία την χαλυβουργίας θα ξεχαστεί, όσο και αν επιμείνουν για το αντίθετο τα κόμματα της αντιπολίτευσης. Δεν αντέχει άλλα λουκέτα η χώρα. Το επόμενο θα μας περιλάβει όλους μαζί.