«Σήμερα κερδίσαμε ένα πρώτο μεγάλο στοίχημα ταχύτητας και αποτελεσματικότητας. Το Προεδρικό Διάταγμα για το Ελληνικό οδηγείται στο ΣτΕ εντός του 2017, όπως ακριβώς προέβλεπε το αρχικό μας πλάνο», έγραψε στο twitter την παραμονή των Χριστουγέννων ο Αλέξης Τσίπρας. Είναι ο ίδιος άνθρωπος, που λίγο πριν τις εκλογές τον Γενάρη του 2015, δήλωνε πως “ Αν είναι να έλθει ο ΣΥΡΙΖΑ και να εγκρίνει συμφωνίες όπως το Ελληνικό, που παραβιάζουν κατάφωρα την κοινή λογική και το δημόσιο συμφέρον, αν είναι να έρθουμε για να επικυρώσουμε τέτοιες συμφωνίες, τότε καλύτερα o λαός να ψηφίσει Σαμαρά”. Και τελικά ένα αξιόλογο ποσοστό των ψηφοφόρων τους ψήφισε, γιατί ως φαίνεται τους πίστεψε.
Εντελώς αντικειμενικά, ο Αλέξης Τσίπρας ή τότε έλεγε ψέματα ή τώρα. Για δύο λόγους. Ο πρώτος είναι πως σύμφωνα με τις δηλώσεις του ίδιου, το αρχικό του πλάνο δεν προέβλεπε την υλοποίηση του έργου. Αντίθετα στις προγραμματικές εξαγγελίες της κυβέρνησης ΣΥΡΙΖΑ, προτεραιότητα ήταν η ακύρωση του. Δεύτερον, μπορεί να επαίρεται για κερδισμένο στοίχημα ταχύτητας και αποτελεσματικότητας για ένα έργο που σώθηκε, αφού πρώτα πέρασε από “χίλια κύματα”, καθώς του το επέβαλαν σχεδόν εκβιαστικά οι δανειστές; Ας αφήσουμε κατά μέρος το γεγονός πως το συγκεκριμένο έργο σύμφωνα με τον Αλέξη Τσίπρα του 2015, παραβίαζε κατάφωρα το δημόσιο συμφέρον και την κοινή λογική.
Σε κάθε περίπτωση η ευκολία του Πρωθυπουργού να προσαρμόζεται στη συγκυρία, όπως στην περίπτωση του έργου της ανάπλασης του Ελληνικού, θα μπορούσε να ήταν προσόν, ή ακόμη και το ζητούμενο, για έναν πολιτικό που εργάζεται για το καλό της χώρας του και όχι για την προσωπική πολιτική του επιβίωση. Η περίπτωση του Αλέξη Τσίπρα όμως είναι διαφορετική. Ο ίδιος σε μια (ακόμη) ανεπιτυχή προσπάθεια να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα, είχε μιλήσει για αυταπάτες. “Μπορείτε να μας κατηγορήσετε για αυταπάτες, όχι ότι δεν τηρήσαμε την εντολή και είπαμε ψέματα» είχε πει, όταν βρέθηκε αντιμέτωπος με την πραγματικότητα.
Δικαιούται όμως ένας Πρωθυπουργός να έχει αυταπάτες; Όχι! Όπως δεν δικαιούται ο τελευταίος πολίτης της χώρας άγνοια του νόμου, έτσι ένας ηγέτης είναι αδιανόητο να μην έχει αντίληψη της πραγματικότητας και να επικαλείται την άγνοιά και τις αυταπάτες του, ως αιτία ενός λάθους ή προκειμένου να αποσείσει μια κατηγορία. Γιατί τότε δεν είναι ηγέτης, αλλά εκπαιδευόμενος ηγέτης. Υπάρχει μια διαφορά μεταξύ των δύο.
Εν τέλει εκ του αποτελέσματος κρίνοντας, είναι λιγότερο κακό να χρησιμοποιεί ένας πολιτικός για τις επιδιώξεις του τα “κατά συνθήκη ψεύδη”, κάτι που έχει συμβεί αρκετές φορές στο παρελθόν στη χώρα μας, παρά να επικαλείται εκ των υστέρων την άγνοια και την απειρία του για να δικαιολογήσει τα αδικαιολόγητα. Το πρώτο είναι φαυλότητα και πολιτικός αμοραλισμός, το δεύτερο όμως μπορεί να καταλήξει να είναι ολέθριο και καταστροφικό για τη χώρα. Άλλωστε το μη χείρον βέλτιστον!
Γιατί, τι άλλο από άγνοια και απειρία είναι οι αυταπάτες; Άλλωστε ο Αλέξης Τσίπρας, δεν έχει διστάσει να παραδεχτεί ξανά και ξανά, πως “μάθαμε από τα λάθη μας”. Και όσο εκείνοι μάθαιναν, η χώρα έφτασε στο χείλος του γκρεμού και εμείς πληρώναμε τον λογαριασμό για τα δίδακτρα. Και έτσι φτάσαμε στο σήμερα, όπου η κυβέρνηση προσπαθεί να πείσει με κάθε τρόπο, πως δεν είναι αυτή, που η ίδια έλεγε ότι είναι!
Όμως όλο αυτό όσο περνάει ο καιρός, φαντάζει όλο και περισσότερο σαν μια τεράστια κοροϊδία. Γιατί είναι αβυσσαλέα η απόσταση που χωρίζει τις πεποιθήσεις τους και την ιδεολογία τους, από την πραγματικότητα και την πρακτική τους. Υπήρχαν κυβερνήσεις και στο παρελθόν που χρειάστηκε να ανταγωνιστούν με τον εαυτό τους, προκειμένου να πείσουν για την αλλαγή στην πολιτική τους πρακτική.
Στη περίπτωση των ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ, τα πράγματα ωστόσο είναι διαφορετικής τάξεως. Και το Ελληνικό είναι ένα πολύ χαρακτηριστικό δείγμα. Από το να σαμποτάρεις οργανωμένα επί χρόνια το έργο της ανάπλασης του Ελληνικού, επικαλούμενος την ιδεολογία σου, έχοντας κινητοποιήσει στην κατεύθυνση αυτή τον κομματικό σου στρατό, τα διάφορα “κινήματα πολιτών”, τους δικού σου δημάρχους και κάθε αθέμιτο μέσο προκειμένου να μην γίνει τίποτα και σήμερα να πανηγυρίζεις ότι κέρδισες το στοίχημα της ταχύτητας και της αποτελεσματικότητας για την υλοποίηση του έργου, πάει πολύ!
Δημοσιεύτηκε στον Φιλελεύθερο
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου